تأثیرآموزش مبتنی بر راهبردهای خودتنظیمی بر فعالیت فیزیکی زنان مبتلا به دیابت نوع۲

مقدمه: یکی از مهم ترین عوامل ایجاد، حفظ و ارتقای سلامت، فعالیت فیزیکی منظم است که در زنان دیابتی به دلیل شیوع زیاد چاقی، میزان فعالیت فیزیکی کافی نمی باشد.هدف: تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر راهبردهای خودتنظیمی بر فعالیت فیزیکی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 روش: پژوهش حاضر کارآزمایی شاهددار تصادفی بود که 82 نفر از زنان دیابتی نوع 2 انتخاب و به صورت تصادفی به گروههای مداخله و کنترل تخصیص یافتند. ابزار گردآوری داده ها؛ پرسشنامه های سنجش آگاهی، هدف گذاری، برنامه ریزی و فعالیت فیزیکی بود. مداخله آموزشی در 7 جلسه 60 دقیقه ای با راهبردهای هدف گذاری و برنامه ریزی برای فعالیت فیزیکی و خودارزیابی رفتار اجرا شد. ارزشیابی برنامه آموزش در هنگام شروع و بلافاصله پس از مداخله و در مرحله پیگیری انجام گرفت و داده ها با نرم افزار spss ویرایش 5/11 در سطح 05/0>p با آزمونهای تحلیل واریانس مشاهدات تکراری، تی مستقل و زوجی بررسی شدند.یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان مطالعه 26/6±07/49 سال بود. در گروه مداخله؛ در دوره های ارزشیابی مداخله، تفاوت معناداری در هدف گذاری (001/0>p)، برنامه ریزی (008/0>p)، آگاهی (001/0>p) و فعالیت فیزیکی (004/0>p) مشاهده شد. همچنین در قند خون ناشتا ( از 38/46±78/164 به 55/37±73/150، 019/0>p) و شاخص توده بدنی ( از 93/9±43/70 به 62/6±39/68، 001/0>p) کاهش معناداری در مرحله پیگیری در مقایسه با قبل از مداخله وجود داشت که در گروه کنترل مشاهده نشد.نتیجه گیری: مداخله آموزشی با بکارگیری راهبردهای خودتنظیمی، باعث افزایش فعالیت فیزیکی، بهبود قندخون و شاخص توده بدنی در زنان دیابتی نوع 2 می شود.کلیدواژه ها: آموزش بهداشت، خودارزیابی، دیابت نوع 2، فعالیت فیزیکی